Bir sorun olduğunu düşünün.
1- O sorunu, insanla sakin bir şekilde konuşursun. Sen de fikirlerini söylersin, karşı tarafta fikirlerini söyler.Anlayış ve empati kurulur. Böylece yeni bilgiler de edinmeye ve bakış açını genişletmeye başlarsın. Sonra "Bu sorunu nasıl ortadan kaldırıp, ikimizinde memnun olmasını sağlarız" diye düşünürsünüz. Sakince tartışıp birbirinizi anlamaya çalışırsınız. Sonra ortak bir yol bulup o yolu izlersiniz.
Ve sonuç olarak senin de istediğin olur, karşı tarafında.
Sorunda çözülmüş olur, amacınıza ve isteğinize Ulaşırsınız.
2- O sorunu, içine atıp ve tepkisiz kalıp daha sonra şiddetli bir üslup ile patlar veya, "Benim fikrim doğrudur!" diyerek tartışmaya başlarsın. Karşı taraf aksini söylediği zaman iyice sinirlenirsin. Sen empati yapmazsın ve karşıyı anlamazsın, böylece karşı tarafın yanlış düşündüğünü düşünürsün. Hararetli bir tartışmadan sonra illaki birisi laf sokar, sende sokarsın. Sen ona küfredersin, o sana küfreder.
Ve böylece, ortada ki sorun çözülmek yerine daha da düğümlenir, amacına ulaşamazsın ve mutsuz olursun, sorun da çözülmez, düğümlenir.
Sizce 2 seçenekten hangisi daha mantıklı? Ve kendinize şu soruyu sorun, " Sorun gerçekten rahatsız edici mi? , Gerçekten sorunları çözmek mi istiyorum? , Ne yapmalıyım?"
Sorunlar ne kadar büyük olursa olsun, illaki çözülür. Önemli olan sorunu düğümlemek değil, çözmektir.
- Burak Şehitoğlu
